Þá var húsið ekki annað en köld steypa, hráslagalegt og í raun bara fokhelt. Við stóðum í röðum þar sem núna eru bekkir 4 til 7 og snerum í átt að senunni. Hver maður gat þá staðið á þeim steyptu undirstöðum, sem komnar voru fyrir sætin. Allir fengu gula öryggishjálma því þannig voru reglurnar í húsinu á byggingatímanum. Svo var bara beðið eftir merki frá sjónvarpinu um að byrja. Valmar gerði smá tilraunir með hversu lengi hljóðið lifði á meðan við biðum. Hélt hann jafnvel að það myndi lifa inn í útsendinguna, þótt enn væru nokkrar mínútur til stefnu. Að endingu kom merkið og við sungum eins og englar, eða eins og áhöfn á olíuborpalli; allir með hjálma og í úlpum.
Eftir útsendinguna fórum við allir út aftur og skiluðum hjálmunum. Allir nema Snorri formaður. Hann tilkynnti vaktmanni að hann ætlaði að stela þessum hjálmi og var það í lagi. Á næstu æfingu skrifuðu allir, sem voru með í söngnum í Hofi þetta kvöld, nafnið sitt á þennan gula hjálm, hann síðan merktur "Fyrsta söng í Hofi, 15. janúar 2008" og settur í geymslu í félagsheimilinu okkar. Skyldi hann síðan afhentur þegar húsið væri komið í gagnið.
Nú er sem sagt menningarhúsið Hof farið að þjóna okkur norðlendingum og tími kominn á að afhenda gripinn gula. Kallaði Snorri upp fulltrúa Menningarfélagsins Hofs, Freyju Dögg Frímannsdóttur, sagði söguna af hjálminum og setti hann á Freyju. Að vísu hafði Valmar fengið að prófa hann í síðustu tveimur lögunum á prógramminu okkar, en hann var náttúrlega líka fyrsti stjórnandinn til að vinna í þessum stóra, stóra Mackintosh-bauk. Freyja þakkaði okkur gjöfina, fyrir hönd félagsins og verður hjálmurinn varðveittur í húsinu, enda sögulegur og á þar heima!